De Dekking
Sinne werd loops op..... tja.... goede vraag!
Sinne is heel stiekem en stilletjes loops. Dat is heel handig als je een kruipende baby hebt, maar niet heel handig als je een nestje wilt fokken. Ik hield haar met argusogen in de gaten.
Op 26 februari 2017 kreeg ik het vermoeden dat ze loops was en op 2 maart zag ik een 1e druppeltje liggen. Een heel vaag druppeltje.
Bij Sinne haar vorige nestje ben ik op de gok naar de reu gereden en dit was een paar keer voor niks. Te vroeg gegaan en al met al kostte dit mij minstens 5 jaar van mijn leven. Wat een gestress. Dit wilde ik niet meer, bovendien woont Hessel (DE reu) in Deurne en dit is 2,5 uur rijden. Niet een afstand die je op de gok aflegt.
Ik ging progesteron prikken met Sinne. Er zijn maar een paar dierenartsen in Nederland die dit met de Immulite doen, de meest betrouwbare test. Mijn keus ging naar Dierenkliniek Oudorp in Alkmaar.
Op dinsdag 7 maart ben ik voor het eerst naar Alkmaar gegaan (uur heen en uur terug rijden). De waarde was 2,1. Gelukkig, ze was écht loops en ik was niet te laat. Daar was ik namelijk een beetje bang voor, omdat ik niets aan Sinne had gemerkt. De waarde moet stijgen naar >10, dan konden we naar de reu.
Donderdag 9 maart opnieuw naar Alkmaar. Deze keer was de waarde 4,3. Mooi, de waarde steeg. Niet heel snel, maar hij steeg. Daar ging 't om. Zaterdag weer terug komen.
Dus zaterdagochtend weer naar Alkmaar. Ik verwachtte dat de waarde nu rond de 8 zou zijn en we op zondag naar de reu konden, maar de waarde was al 14,8! Wow. Broodje eten, rondje lopen en hup... daar gingen we weer. Op naar Hessel. Rond 15.00 uur kwamen we aan. Hessel stond al te wachten. Ik moest heeeeeel nodig naar het toilet, dus dat eerst maar. Ik kwam terug en zag Ellie (bazin Hessel) bij de tortelduifjes staan. En ja hoor, klaar was 't klusje al!!! Dat ging makkelijk. Ze hebben ongeveer 15 minuten gekoppeld gestaan.
Na een kopje koffie en een heerlijke appelflap konden we weer tevreden naar huis.
Het was een lange dag, ruim 7 uren in de auto. Maar het was het waard!
Sinne is heel stiekem en stilletjes loops. Dat is heel handig als je een kruipende baby hebt, maar niet heel handig als je een nestje wilt fokken. Ik hield haar met argusogen in de gaten.
Op 26 februari 2017 kreeg ik het vermoeden dat ze loops was en op 2 maart zag ik een 1e druppeltje liggen. Een heel vaag druppeltje.
Bij Sinne haar vorige nestje ben ik op de gok naar de reu gereden en dit was een paar keer voor niks. Te vroeg gegaan en al met al kostte dit mij minstens 5 jaar van mijn leven. Wat een gestress. Dit wilde ik niet meer, bovendien woont Hessel (DE reu) in Deurne en dit is 2,5 uur rijden. Niet een afstand die je op de gok aflegt.
Ik ging progesteron prikken met Sinne. Er zijn maar een paar dierenartsen in Nederland die dit met de Immulite doen, de meest betrouwbare test. Mijn keus ging naar Dierenkliniek Oudorp in Alkmaar.
Op dinsdag 7 maart ben ik voor het eerst naar Alkmaar gegaan (uur heen en uur terug rijden). De waarde was 2,1. Gelukkig, ze was écht loops en ik was niet te laat. Daar was ik namelijk een beetje bang voor, omdat ik niets aan Sinne had gemerkt. De waarde moet stijgen naar >10, dan konden we naar de reu.
Donderdag 9 maart opnieuw naar Alkmaar. Deze keer was de waarde 4,3. Mooi, de waarde steeg. Niet heel snel, maar hij steeg. Daar ging 't om. Zaterdag weer terug komen.
Dus zaterdagochtend weer naar Alkmaar. Ik verwachtte dat de waarde nu rond de 8 zou zijn en we op zondag naar de reu konden, maar de waarde was al 14,8! Wow. Broodje eten, rondje lopen en hup... daar gingen we weer. Op naar Hessel. Rond 15.00 uur kwamen we aan. Hessel stond al te wachten. Ik moest heeeeeel nodig naar het toilet, dus dat eerst maar. Ik kwam terug en zag Ellie (bazin Hessel) bij de tortelduifjes staan. En ja hoor, klaar was 't klusje al!!! Dat ging makkelijk. Ze hebben ongeveer 15 minuten gekoppeld gestaan.
Na een kopje koffie en een heerlijke appelflap konden we weer tevreden naar huis.
Het was een lange dag, ruim 7 uren in de auto. Maar het was het waard!
Maandag 13 maart 2017 gingen we voor de 2e keer richting Brabant. Dit keer ging John Paul ook mee. Wel zo gezellig. Na een paar uren kwamen we aan en bij mij was de nood weer hoog. We grapten nog "zelfde als de vorige keer". Tja... het zal vast niet nog een keer zo snel gaan. Maar het ging dit keer zelfs nóg sneller. Nu was ik de wc nog niet eens af, of ze stonden al gekoppeld. Wat een top stel!!! Ongeveer 20 minuten gekoppeld gestaan en toen was het etenstijd. Ellie had heerlijke broodjes gekocht. Wat een verwennerij!!
Met een volle buik konden we weer terug naar huis. En nu maar afwachten of het gelukt is...........
Met een volle buik konden we weer terug naar huis. En nu maar afwachten of het gelukt is...........
